STROFA. 1:
Ngjajmë.
Unë e ti të vetme në dy anë.
Bashkë të njejtën dhembje ne e ndajmë.
Ti s’takohesh dot me Diellin tënd.
Më dhemb.

Qajmë.
Sa t’na puthë mëngjesi, të kam pranë.
Vuaj edhe unë, si ti oj hanë.
Nuk takohem dot me diellin tim,
Trishtim.

REFRENI:
Oj Hanë!
Në krahët e natës e vetme ti fle.
Më fol, e mos u fshih nëpër re.
T’a duash dikë, e të vuash, përse?
Oj Hanë!

Oj Hanë!
Në krahët e natës e vetme unë fle.
E dua, e dua, si Diellin, s’e fsheh.
T’a duash dikë, e të vuash, përse?
Oj Hanë!
Oj Hanë! Oj Hanë! Oj Hanë! Oj Hanë!

STROFA. 2:
Falmë.
Sonte s’mund të flas me ty moj Hanë.
Kripa e lotit tim, mbi faqe tharë.
Të kanë lodhur shumë si unë më parë.
Më fal.

REFRENI:
Oj Hanë!
Në krahët e natës e vetme ti fle.
Më fol, e mos u fshih nëpër re.
T’a duash dikë, e të vuash, përse?
Oj Hanë!

Oj Hanë!
Në krahët e natës e vetme unë fle.
E dua, e dua, si Diellin, s’e fsheh.
T’a duash dikë, e të vuash, përse?
Oj Hanë!
Oj Hanë! Oj Hanë! Oj Hanë! Oj Hanë!