STROFA. 1:
Vetëm jam ulur në tavolinë.
Letrat me veten hap, s’ka njeri.
Zemra m’sjell një vizion, m’tha:
“Ka diçka që ty ta besova”.

STROFA. 2:
Në ujëra t’turbullta bëj një lundrim.
Në burgun tonë zbuloj një kuitim.
Dera jonë, nuk troket më.
Zëri yt, si një hije nuk flet më.

PARA-REFREN:
S’kam më asnjë forcë. S’di, a do dalë?
I lutem Zotit që të më falë.
Atëherë kur veten nuk e njihja,
nuk doja që të t’vras.

REFRENI:
A mundesh një herë, kohën t’ma kthesh?
Veten nuk po e giej, jo.
Veten me thonj po mbërthej fort.

A mundesh një herë, kohën t’ma kthesh?
Më ndan nga ty veç mendja,
por s’mundet shpirti, as zemra.

STROFA. 2:
Në ujëra t’turbullta bëj një lundrim.
Në burgun tonë zbuloj një kuitim.
Dera jonë, nuk troket më.
Zëri yt, si një hije nuk flet më.

REFRENI:
A mundesh një herë, kohën t’ma kthesh?
Veten nuk po e giej, jo.
Veten me thonj po mbërthej fort.

A mundesh një herë, kohën t’ma kthesh?
Më ndan nga ty veç mendja,
por s’mundet shpirti, as zemra.